Efyra - Zaburzenia odżywiania okiem byłej bulimiczki

PROBLEMY Z TRAWIENIEM Niestety na mojej drodze ku zdrowiu nie spotkałam lekarzy, którzy by mi uświadomili ogrom konsekwencji wynikających z bulimii. W zasadzie reakcja z jaką się spotkałam delikatnie mówiąc mnie rozczarowała. Lekarze (niektórzy) traktowali moją chorobę jak wymysł... Jakbym mówiła o jakiś abstrakcjach - HA! Mogłam poczuć się niczym Picasso, w końcu tworzyłam abstrakcję. No niestety, tak się nie czułam. Za to doszłam do innego wniosku - skoro lekarze bagatelizują chorobę to oznacza, że nie jest ona problemem. No nie do końca... Gdy podzieliłam się z lekarzem (o zgrozo był to gastrolog!) o tym, że odczuwam dyskomfort 4 godziny po zjedzeniu to usłyszałam, że wystarczy przestać wymiotować... Wyjaśnię: Dyskomfort polegał na tym, że czułam zalegające jedzenie w żołądku. Tak jakby posiłek nie był trawiony ani wchłaniany i po porostu leżał. Część jedzenia była zupełnie nieprzetrawiona (a powinna być). Rada oraz wyjaśnienie lekarza w zasadzie proste w swej i

Fanaberie XXI wieku.... Niejednokrotnie spotkałam się ze stwierdzeniem, że bulimia jest fanaberią. Pewnego rodzaju kaprysem. Za każdym razem spokojnie tłumaczę na czym choroba ta polega, jaki jest jej mechanizm, system, nawet i "budowa". Ale najważniejsze słowo jakie po takiej rozmowie powinno utkwić w pamięci to fakt, że bulimia JEST CHOROBĄ!!!!! Bulimia to NIE FANABERIA!!!! A teraz coś dla potwierdzenia mojej tezy: Zgodnie z Międzynarodową Klasyfikacją CHORÓB ICD - 10, Bulimia ma oznaczenie F 50.2 !!! Mało tego! W Międzynarodowej Bibliotece Medycyny (National Library of Medicine - Medical Subject Headings) Ma oznaczenie : F03.375.250 Wcześniejszą nazwą Bulimii było Obżarstwo (Hyperphagia, nazwa ta obowiązywała w latach 1981-86). Przed obżarstwem było zaburzenie apetytu (Appetite Disorders) lub po prostu zachowania żywieniowe(?) (feeding behavior). WOW!!! A jednak to choroba! DODATKOWO: Dla przykładu, według tej samej klasyfikacji ICD - 10 astma

 SPOTKANIA RODZINNE I NIE TYLKO W życiu każdego bulimika pojawia się takie spotkanie, którego nie może odwołać/ uniknąć. Przeważnie są to wszelkiego rodzaju oficjalne spędy, gdzie nie odczuwamy należytej swobody. Czyli spotkania rodzinne, biznesowe, wesela, urodziny przyjaciela itp. Nieodzownym elementem tych eventów jest jedzenie, każdy bulimik o tym doskonale wie i co gorsza przeraża go to niemiłosiernie. Pojawia nam się tutaj konflikt wewnętrzny. Na takim spotkaniu jesteśmy pod ciągłą obserwacją. No i jeszcze jedzenie do tego…Boimy się swojej reakcji, zachowań, nie ufamy sobie…  Jak sobie poradzić w tej sytuacji?  Wymówki, że jestem na diecie przestały działać – nikt już nie wierzy. Znowu babcia lub ciocia będą zachęcały do jedzenia. Nie wypada cały czas odmawiać. Nie jedząc NIC zwrócę na siebie uwagę, jedząc za dużo również. Wygląda jak prawdziwy dylemat prawda? Wiem, że chorzy wiedzą o czym mówię dla zdrowych jest to zapewne niezrozumiałe. Jak można w

GNIEW Jest jedną z podstawowych emocji w życiu człowieka. Nie można ocenić jej jako „złej”, gdyż jest czystym sygnałem, że coś się dzieje. Jednak źle ukierunkowany gniew potrafi przynieść wiele szkód w życiu naszym i innych. W zasadzie gniew kierujemy w dwie strony : Do wewnątrz: czujesz złość ale kierujesz ją przeciwko sobie. Może prowadzić do depresji. Na zewnątrz: czujesz złość i kierujesz ją przeciwko innym obiektom (istotom żywym lub rzeczom). W praktyce oznacza to okazywanie rozżalenia, urazy wrogości, a nawet agresji. Zastanawiasz się jaki związek ma gniew z bulimią? Już odpowiadam :) Bulimicy mają problem z wyrażaniem emocji. Często tłumią w sobie uczucia, co w efekcie prowadzi do działań autodestrukcyjnych. Czymże jest nieradzenie sobie z emocjami? Jest to nic innego jak błędne przeżywanie emocji. Np: Tak tłumisz gniew w sobie, że zaczynasz płakać. Na pewno to znasz: Cykl gniewu Nieopanowana ekspresja gniewu na zewnątrz niemal zawsze pociąga za sobą poczu

MAŁŻONOWE MĄDROŚCI POST Z DNIA 14.07.2014 r. (przeniesiony z facebooka ) Dobrze wam znany ( z poprzednich postów) Małżon nie przestaje mnie zaskakiwać. Niedawno wybraliśmy się na spacer brzegiem morza. Połączyliśmy przyjemne z pożytecznym – opalanie i aktywność fizyczna. Jak to na plaży miałam możliwość poobserwowania ludzi. Różnorodność charakterów i wyglądu była imponująca. Młodzi, starsi, dzieci, kobiety i mężczyźni , nastki oraz różne nacje. Obserwowałam z zaciekawieniem – w zasadzie studiowałam tych ludzi. Podziwiałam niektóre osoby za brak kompleksów i jakiegokolwiek skrępowania. Nie mówię tu o osobach za chudych – wręcz przeciwnie, z większą lub większa nadwagą. Wbrew pozorom nie mam problemów z ocenieniem wyglądu innych widzę kiedy ktoś jest w sam raz, a kiedy nie. Niejednokrotnie podpytywałam się Małżona czy on uważa tą osobę za chudą, otyłą czy też w sam raz. Pytałam by mieć pewność czy mój chory umysł nie próbuje potajemnie przeforsować jakiejś teo